lunes, 21 de noviembre de 2011

El Temps (català)

 El Temps: allò que passa sense passar; que sense canviar res, ho canvia absolutament. El Temps, invisible i discret, silenciós i inexorable. Tan petit que se t'escola entre els dits, tan gran que ningú no s'escapa d'ell. Capaç de fer-te somriure i plorar alhora. Escriure sobre ell és quasi tan inútil com intentar parar-lo. Pel Temps que no hi ha ni present ni futur, ni ahir ni demà, un no-res sense fi. I és tan difícil que no trobo les paraules, i és tan difícil de descriure'l que sembla que se'n rigui de nosaltres.
 El seu pas sempre deixa fondes petjades, marques que ja ningú podrà esborrar perquè són massa profundes, perquè és massa tard; perquè el Temps sempre va al mateix compàs que nosaltres i, alhora, sempre va per davant. El Temps, un altre món lligat irremeiablement al nostre.
 I es podrien dir tantes coses del Temps, i es podria dir tan poc del Temps... Va i ve, marxa i torna, creu que no ens adonem de quan corre o quan es cansa i va a poc a poc. De vegades ens avisa que la pròxima serà la nostra estació; d'altres, passa la porta oberta sense dir-nos res, i quan la veiem ja és massa tard. El Temps té aquesta qualitat: sovint aconsegueix que sigui massa tard per tantes i tantes coses.
 Temps, sovint t'odiem sense saber el perquè. Temps, a vegades t'estimem amb un amor cec. Així que, Temps, vine i queda't per sempre, fes aquest moment etern; o marxa i no tornis mai més al nostre costat.

El Tiempo (castellano)

 El Tiempo: eso que pasa sin pasar; que, sin cambiar nada, lo cambia absolutamente todo. El Tiempo, invisible y discreto, silencioso e inexorable. Tan pequeño que se te cuela entre los dedos, tan grande que nadie escapa de él. Capaz de hacerte sonreír y llorar a la vez. Escribir sobre él es casi tan inútil como intentar pararlo. Para el Tiempo que no hay presente ni futuro, ni ayer ni mañana, una nada sin fin. Y es tan difícil que no encuentro las palabras, y es tan difícil describirlo que parece que se ría de nosotros.
 Su paso siempre deja hondas huellas, marcas que ya nadie podrá borrar porque son demasiado profundas, porque es demasiado tarde; porque el Tiempo siempre va al mismo compás que nosotros y, a la vez, siempre va por delante. El Tiempo, otro mundo ligado, irremediablemente, al nuestro.
 Y se podrían decir tantas cosas del Tiempo, y se podría decir tan poco del Tiempo... Va y viene, se va y vuelve, cree que no nos damos cuenta de cuando corre o se cansa y va poco a poco. A veces, nos avisa de que la próxima es nuestra estación; otras, pasa la puerta abierta sin decirnos nada, y cuando la vemos ya es demasiado tarde. El Tiempo tiene esta cualidad: a menudo consigue que sea demasiado tarde para tantas y tantas cosas.
 Tiempo, a menudo te odiamos sin saber el porqué. Tiempo, a veces te queremos con un amor ciego. Así que, Tiempo, ven y quédate para siempre, haz este momento eterno; o vete y no vuelvas jamás a nuestro lado.